กวีนิพนธ์ คือรูปแบบทางศิลปะที่มนุษย์ใช้ภาษา เพื่อคุณประโยชน์ด้านสุนทรียะ ซึ่งเพิ่มเติมจากเนื้อหาทางความหมาย นับเป็นส่วนหนึ่งของวรรณกรรม โดยเป็นคำประพันธ์ที่กวีแต่ง เป็นงานเขียนที่มีวรรณศิลป์ เร้าให้สะเทือนอารมณ์ได้ คำที่มีความหมายทำนองเดียวกันได้แก่ ร้อยกรอง ซึ่งหมายถึง ถ้อยคำที่เรียบเรียงให้เป็นระเบียบตามบัญญัติแห่งฉันทลักษณ์ นอกจากนี้ยังมีคำอื่น ๆ อีกหลายคำที่มีความหมายทำนองเดียวกับ กวีนิพนธ์ และร้อยกรอง ได้แก่ บทกวี บทประพันธ์ คำประพันธ์ กวีวจนะ ลำนำ บทกลอน กาพย์กลอน กลอนกานท์ กานท์ รวมทั้งคำว่า ฉันท์ กาพย์ และกลอน ซึ่งในปัจจุบันหมายถึงคำประพันธ์ที่มีรูปแบบต่างกัน ก็เคยใช้ในความหมายเดียวกันกับ กวีนิพนธ์ และ ร้อยกรอง มาในยุคสมัยหนึ่ง ผลงานที่จัดเป็นกวีนิพนธ์เรียกว่า บทกวี ส่วนผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานดังกล่าว เรียกว่า กวี ตัวอย่าง เช่น
นามปากกา : ธารทอง, ระฆังทอง, เจ้าพระยา, สุดสงวน, ราตรีประดับดาว, ลักขณ์ เรืองรอง, ปรง
แนวการเขียนกลอนที่โดดเด่นของ ประยอม ซองทอง คือการใช้สำนวนโวหารที่ไพเราะลึกซึ้งตรงตามฉันทลักษณ์ฉบับสุนทรภู่ เนื้อหาเต็มไปด้วยความฝันและจินตนาการ อ่อนหวานและสะเทือนอารมณ์ใจในตอนจบ แฝงทัศนคติต่อสภาพสังคมและเหตุการณ์บ้านเมืองไว้อย่างคมคาย ผลงานที่เป็นที่จดจำของประชาชน ได้แก่
1.ชีวิตเรา ถ้าเหมือนเรือ เมื่อออกท่า
ไม่รู้ว่า ค่ำนี้ นอนที่ไหน
จะลอยล่ม จมน้ำ คว่ำลำไป
หรือสมใจ จอดฝั่ง ..ก็ยังแคลง
ได้แต่ดื่ม น้ำตา เมื่อฟ้าร่ำ
ยิ่งยามย่ำ สายัณห์ ยิ่งกรรแสง
ถูกลมหวน หอบข่ม ระดมแรง
จึงรู้แล้ง หมดแล้ว น้ำแก้วตา
เพราะหากมัว มาร่ำ กำสรวลอยู่
ไหนจะรู้ ทรงเรือ บ่ายเมื่อหน้า
ต้องตักพาย หมายขืน ฝืนลมฟ้า
ไร้เวลา อาดูร พอกพูนใจ
2.บทกวี ฝุ่น … จากเล่ม ศูนย์
ไอ้ห่าเอ้ย
ศีลธรรมห่าๆ ไอ้ห่าพวกมึง
ไอ้กฎหมายห่า ไอ้รายได้ห่า งานห่าๆ
คุณภาพชีวิตห่าๆ ไอ้เสาไฟฟ้าห่า
บ้านห่าๆ ไอ้ถนนห่า ห่า ห่า ห่า
อากาศห่าๆ ห่าทั้งนั้น ไอ้ห่าเอ้ย
เมินเฉยทำไม ไอ้ห่า เอาให้แหลกสลายห่าเอ้ย
ลมหายใจห่าๆ ระงมเสียงห่าๆ ไอ้ต้นไม้ห่า
เซื่องซึมทำไม ไอ้ห่าเอ้ย สัมภาระห่าๆ
สายน้ำแตกแขนงเป็นลำธารห่าๆ
อะไรจะเกิดขึ้นอีก ไอ้ห่าเอ้ย ห่า ห่า ห่า ห่า
ไอ้เศษเงินห่าๆ เหนื่อยเท่าไหร่ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น ไอ้ห่าเอ้ย ฝุ่นเข้าตา …
3.บทกวี บัคเตรีในศูนย์กลางระเบิดนาปาล์ม ในเล่ม ศตวรรษแห่งความพ่ายแพ้
เราเตือนคุณแล้ว
เราเตือนคุณแล้วอย่างมีมนุษยธรรม
อย่าทำให้เราหมดความอดทน
โลกควรปราศจากเชื้อโลกร้าย
โลกที่ปราศจากคุณจึงเป็นโลกอันพิสุทธิ์
ยาปฏิชีวนะล้าหลังกำจัดคุณไม่หมดสิ้นเสียที
ความอดทนของเรามีจำกัด
เปราะบางเพียงคุณขยับปากทักท้วงความคิดเรา
หุบปากและหยุดขยายพันธุ์เดี๋ยวนี้
4. บทกวี ยิง! ในเล่ม ดวงตาหลังศีรษะ
อย่าเป็นคนมีปัญญาเลยลูก…เดี๋ยวโดนยิง!
อย่าเดินนอกกระแสสังคมเลยลูก…เดี๋ยวโดนยิง!
อย่ามองสิ่งลึกจนแก่นสัจธรรมเลยลูก…เดี๋ยวโดนยิง!
เดินตามแม่เป็ดขี้เหร่ไปเถอะลูก…ปลอดภัย
5.ผู้แต่ง บทกวี : เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ไผ่ซออ้อเอียดเบียดออด ลมลอดไล่เลี้ยวเรียวไผ่
ออดแอดแอดออดยอดไกว แพใบไล้น้ำลำคลอง